پنج راه اثر بخش برای کمک به کودکان بد رفتار

بد رفتاری اغلب نشانه استرس در کودکان است و تنبیه بهترین راه حل نیست.

فیلسوف افلاطون در قرن چهارم پیش از میلاد نوشت: برای یک انسان پیروزی و تسلط در برابر خود، اولین و بهترین پیروزی است.  بدین ترتیب این ایده را القا كرد كه شخصیت انسان بر پایه ی خود کنترلی بنا شده است.

این فرضیه بدین معنیست که خود کنترلی مورد اهمیت است و عمیقاً نحوه تفکر ما درباره رفتارخود و  رفتار فرزندانمان را شکل داده است. اگر آنها فقط اراده و شخصیت خوبی داشتند. می توانستند رفتار خوبی داشته باشند و در مقابل وسوسه مقاومت کنند؟

اشتباه است. سالها تحقیق و تجربه  روانشناسان نشان داده است که این تصور چقدر گمراه کننده است. حتی آزمایشاتی مانند “آزمایش مارشمالو” آن را تأیید می کند. فرزندان ما به جای اینکه به خود کنترلی بیشتری احتیاج داشته باشند. برای موفقیت در زندگی خود نیاز به خود تنظیمی بهتر دارند. راهی برای درک و مدیریت استرس و انرژی آنها.

دقیقاً چه چیزی در مورد خود تنظیمی متفاوت است؟

خود تنظیمی چیست؟

چگونه به کودک خود کمک کنیم چرخه استرس را بشکند و با موفقیت درگیر زندگی شود. توضیح می دهم، خود تنظیمی عبارت است از شناختن استرس ما، شناسایی منابع استرس، کاهش شدت آنها، یافتن مکان های آرامش و یادگیری راه های استراحت و بهبودی. درک تمایز بین خود تنظیمی و خود کنترلی برای درک چگونگی کمک به کودکانمان ضروری است.

من صدها کودک و والدین آنها را در دوران حرفه ای خود دیده ام. و هرگز یک بچه “بد” ندیده ام. هر کودک تنها، وقتی با درک و صبر روبرو می شود، می تواند در مسیری هدایت شود که منجر به یک زندگی غنی و معنادار شود. اما کلیشه های “کودک دشوار” غالباً دیدگاه های ما را رنگ آمیزی می کنند. مانند رویاها، ناامیدی ها و اضطراب هایی که به عنوان والدین متحمل می شویم. وقتی ما درباره کودکان قضاوت منفی می کنیم به اشتباه سرزنش احساسات و ناامنی های خود را به “طبیعت” فرزندان خود منتقل می کنیم.

 ما باید علم استرس را درک کنیم.

پیشرفت های جدید در علوم اعصاب باعث باز شدن رمز و رازهایی شده که چرا ما اینگونه رفتار می کنیم و بیشتر به این نکته، که چرا گاهی اوقات انجام رفتاری که می خواهیم بسیار دشوار است. سیستم لیمبیک (مجموعهٔ پیچیده‌ای از سازه‌های عصبی است که زیر مخ و در دو طرف نهنج (تالاموس) یافت می‌شود)در اینجا نقش مهمی دارد، زیرا منبع احساسات و اصرار های شدید ما است. همچنین نقش مهمی در شکل گیری حافظه و همچنین ارتباطات عاطفی ما با خاطراتمان دارد. این سیستم به نحوه پاسخگویی ما به تهدیدها و نگرانی ها کمک می کند. اما تا حد زیادی از کنترل آگاهانه ما، از جمله کنترل کودکان خارج است.

کودکانی که در حالت تحریک عاطفی فزآینده ای قرار دارند. می توانند سیستم های لیمبیک بسیار حساسی داشته باشند. جایی که مغز آنها برای پاسخگویی به تهدیدها حتی در صورت عدم وجود آن آماده است. به عنوان مثال، آزمایشات نشان داده است که کودکانی که به طور مزمن بیش از حد تحریک می شوند. چهره های خنثی را خصمانه نشان می دهند.

این بدان معناست

که کودکانی که با خصومت واکنش نشان می دهند، به احتمال زیاد علائم بیرونی یک فشار درونی بیش از حد را نشان می دهند. اگر نشانه ها را تشخیص ندهیم، نفهمیم چه چیزی استرس آور است و به آنها کمک می کند و با آن کنار بیاین. و به جای آن از سرزنش، تهدید یا مجازات استفاده نکنیم. ما بر خلاف خواسته قلبی مان، اوضاع را برای آنها بدتر خواهیم کرد.

واکنش والدین در برابر فشارهای روانی کودک در توانایی آنها در تنظیم خود برای سالهای اول زندگی مهم است. به طور طبیعی والدین انسانی، نقشی نزدیک و پرورشی با فرزندان خود داشته و از “بین مغز” کانال بصری مشترک بین والدین و کودک وجود دارد که با لمس، نگاه، صدا و بیشتر از همه، احساسات مشترک این ارتباط برقرار می شود. این همان چیزی است که به کودک تحت فشار کمک می کند روشی برای تسکین نفس ایجاد کند. که در کنار او باقی بماند و اجازه دهد با استرس های زندگی خود کنار بیاید.

ارائه مراقبت های گرم و پرورش دهنده در اوایل زندگی می تواند کمک زیادی به مدیریت استرس کند. اما این بدان معنا نیست که والدین تنها مسئول توانایی انطباق فرزندشان هستند. حتی کودکانی که از والدین گرم و پرورشی برخوردار بوده اند نیز می توانند در خود تنظیمی مشکلی داشته باشند. به همین دلیل است که درک نحوه عملکرد و چگونگی کمک ما والدین مهم است.

در ادامه مراحلی را آورده ام که به والدین کمک می کند تا با رفتارهای مشکل زا یا اضطراب فرزندان خود به طور موثرتری کنار بیایند:

1-تشخیص دهید که فرزندان شما بیش از حد استرس دارند

بسیاری از کارهای شما به عنوان والدین شامل یادگیری نحوه درک معنای رفتارهایی است که در غیر این صورت باعث آزار و اذیت می شوند. اگر یاد بگیرید که علائم را بخوانید و آنها را نسبت به آنچه که رفتار میکنند تشخیص دهید. با دانستن این علائم شما می توانید در برابر سرزنش یا برچسب زدن به فرزندان خود مقاومت کنید. دانستن این رفتار فرزندان  به عنوان واکنش به استرس به جای رفتار ناخواسته، و یادگیری گوش دادن به کودکان و مشاهده آنها با کنجکاوی، اولین و شاید مهمترین گام در خود تنظیمی است.

2-عوامل استرس زا در زندگی فرزندان خود را شناسایی کنید

استرس در کودکان غالباً از روابط ناامید کننده، کار در مدرسه و سایر فعالیتهای هدفمند و یا انجام کارهای زیاد در زمان کم است. اما استرس همچنین می تواند مخفی باشد و منشا بیولوژیکی داشته باشد. به عنوان مثال برخی از کودکان به دلیل سر و صدا، نور یا بو بیش از حد مضطرب می شوند. و این می تواند مشکلات مداومی را در زندگی آنها ایجاد کند که ممکن است از دید شما پنهان باشد. آنها همچنین ممکن است بی حوصلگی، انتظار یا نشستن را بسیار استرس آور ببینند. عوامل استرس زا می توانند از منابع بسیاری حوزه های بیولوژیکی، عاطفی، شناختی و اجتماعی ناشی شوند. بنابراین در نظر گرفتن همه اینها مهم است.

گرچه ممکن است محیط برای فرزندان ما بسیار استرس زا باشد. اما آنها ممکن است مثل اینکه گویی اهمیتی نداشته باشد ادامه دهند. این بدان معنا نیست که ذهن ناخودآگاه آنها استرس را ثبت نمی کند و به استرس پاسخ نمی دهد، بلکه به نوبه خود می تواند یک جنگ روانی را ایجاد کند.

والدین می توانند به دنبال الگوهای رفتاری باشند. سعی کنید حوزه های مختلف زندگی آنها و عواملی را که باعث استرس می شوند در ذهن خود مرور کنید. با هر کاری که انجام می دهید، با واکنش خشم یا قضاوت، باعث تخلیه بیشتر آنها نشوید. درعوض، سعی کنید آنچه را که به نظر می رسد برای فرزندان شما در جریان است، گوش دهید و با آرامش تأیید کنید.

3-عوامل استرس زا را کاهش دهید

شگفت آور است که چگونه کاهش منابع استرس می تواند رفتار کودک را به سرعت تغییر دهد. من یک بار کودکی را دیدم که از نظر معلمش به سر و صدا، نور حساسیت داشت. اما وقتی فهمید که کم نور شدن چراغ های کلاس رفتار او را به شدت تغییر می دهد کاملاً نظر خود را برگرداند. متأسفانه کودک مجبور بود قضاوت معلم را تحمل کند، برای مدت طولانی از طریق صداهای بلند و حالت های صورت سخت ارتباط برقرار کند. در واقع، او همچنین به پدر و پدربزرگش نیز برچسب “سخت” را زده بوده است.

همین اتفاق می تواند برای والدینی رخ دهد که به آنچه فرزندانشان را تحت فشار قرار می دهد توجه نمی کنند. پس از شناسایی منابع استرس زا، به راحتی می توان به فرزندانمان کمک کنیم تا از آنها اجتناب کنند یا آنها را کاهش دهیم. شاید با تغییر ساعت شام، کم نور کردن چراغ ها یا آغوش گرفتن آنها (بعد از اینکه در تلاشی موفق نشدند).

گاهی اوقات، کاهش استرس فرزندان ما شامل درک آنچه ما را استرسی می کند و تأثیر آن بر رفتار ما است. یادگیری چگونگی تسکین استرس می تواند به ما کمک کند تا احساسات خود را تنظیم کنیم و در هنگام رنج کودکان نسبت به رفتارشان واکنش کمتری نشان دهیم و همچنین الگوی مهمی را برای آنها فراهم کنیم.

4- به کودکان خود کمک کنید تا استراتژی های آرام بخشی را که برای آنها مفید است پیدا کنند

همه ما به ترقند هایی برای کاهش تنش و تأمین انرژی خود نیاز داریم. هیچ یک از ما ظرقت تحمل یکسانی نداریم، بنابراین مهم است که علائم را در کودکان متوجه شوید، منابع استرس منحصر به فرد آنها را بشناسید و مطمئن شوید که استراتژی های خود تنظیمی متناسب با نیازهای آنها است.

از ذهن آگاهی به عنوان راهی برای القا انرژی و آگاهی بیشتر فرزندان ما یاد می شود. اما گاهی اوقات فرزندان ما آنقدر به احساس استرس عادت می کنند که هوشیاری بیش از حد “طبیعی” می شود. به طوری که بی حرکت نشستن و تمرکز روی تنفس آنها که یک تمرین معمولی ذهن آگاهی است. می تواند هزار برابر دردناک تر از دیوانگی باشد.

کمک به فرزندانتان برای ایجاد آگاهی از حالات درونی و یافتن تکنیک های آرامش بخشی که به آنها کمک می کند تا به آرامش برسند، می تواند به طرز باورنکردنی قدرت بخش باشد. آموزش تنفس آگاهانه به فرزندان اگر آهسته و با پشتیبانی انجام شود می تواند یکی از تکنیک هایی باشد که به آنها در افزایش آگاهی از نیازشان به آرامش کمک می کند.

اما مهم است که تکنیک های آرام سازی توسط فرزندان شما نیز بسیار لذت بخش باشد و ناخواسته بر استرس آنها نیافزایند. بسیاری از تمرینات تمدد اعصاب وجود دارند که باعث ایجاد آرامش می شوند. مانند تمرین یوگا، پیاده روی یا کار در پروژه های هنری. فرزندان خود را به آزمایش آنچه بیشتر به آنها کمک می کند تشویق کنید و آنها را در یافتن آرامش حمایت کنید.

5-نگاهی بلند مدت داشته باشید

هنگامی که به فرزندان خود کمک می کنید تا استراتژی های خود تنظیمی را پیدا کنند. مراقب باشید که تمایز “آرام” و “آسوده” را در نظر بگیرید. به عنوان مثال، ممکن است کودک هنگام بازی های ویدیویی ساکت باشد. اما کسی این مسئله را با آرامش اشتباه نمی گیرد و شما نیز نباید این کار را انجام دهید. مغز آنها وقتی مشغول بازی های ویدئویی هستند. بسیار هورمون استرس تولید می کند. هدف از یافتن استراتژی این نیست که در کوتاه مدت زندگی خود را راحت کنید(با ساکت ماندن فرزندان خود). بلکه این است که در طولانی مدت زندگی آنها را راحت تر و پربارتر کنید. (با کمک به آنها برای کنترل استرس به صورت آرامش بخشی).

البته پیروی از توصیه های ما به این معنی نیست که فرزندان شما هرگز رفتار نادرستی نخواهند داشت. یا اینکه همه رفتارهای مشکل ساز آنها پاسخی به استرس است. اما در بسیاری از اوقات، بد رفتاری فریادی برای کمک است. گریه ای که ما، به عنوان والدین و بزرگسالان، باید با دلسوزی و درک به آن پاسخ دهیم، نه مجازات.

پیروی از مراحل خود تنظیمی تضمین نمی کند که کودک شما به طور ناگهانی تحریک یا مختل کردن شما را متوقف کند. اما ممکن است از برخی از رنج های غیر ضروری جلوگیری کند. تحقیقات ما نشان داده است که پیروی از این مراحل راهی قدرتمند برای تغییر رفتار کودکان است. وقتی فرزندانتان می بینند که شما آنها را به درستی درک می کنید و متعهد هستید آنچه را که می توانید برای کمک به آنها انجام دهید، کمک زیادی به بهبود رابطه شما با آنها و همچنین توانایی آنها در کنار آمدن با چالش های زندگی خواهد کرد.

و این استرس همه را کاهش می دهد.