سندرم تک فرزندی یک واقعیتی اثبات شده است یا افسانه ای دیرینه؟

آیا شما تنها فرزند هستید؟ یا آیا تک فرزندی می شناسید که او را لوس خوانده اند؟ آیا شنیده اید که گفته می شود تک فرزندان ممکن است در به اشتراک گذاشتن، معاشرت با دیگر کودکان و پذیرش سازش مشکل داشته باشند؟ شاید حتی شنیده باشید که این کودکان در تنهایی بزرگ می شوند.

آیا این اصطلاحاً “سندرم تک فرزندی” شما را بیشتر نگران می کند که تا  برای فرزندتان، خواهر یا برادری بدنیا آورید؟

حقیقت این است که تک فرزندی در جامعه، بد جا افتاده است و این لزوماً قابل توجیه نیست. همانطور که به زودی خواهیم دید. اما این شهرت برخی از افراد را دچار اضطراب می کند و در برخی دیگر، باعث بروز باورهای غلط می شود.

اما شاید از فهمیدن آنچه محققان و روانشناسان در مورد سندرم تک فرزندی می گویند متعجب شوید. بنابراین اگر از خود می پرسید که آیا فرزند شما به یک خواهر یا برادر نیاز دارد تا فردی کاملاً مناسب باشد. در ادامه نکاتی است که باید در نظر بگیرید.

منشأ “سندرم تک فرزندی” چیست؟

از کجا این اصطلاح رواج پیدا کرده است؟

اکثر مردم با کلیشه های تک فرزندی آشنا هستند. در واقع، شما ممکن است در برخی از مراحل زندگی خود از این اصطلاح برای توصیف کسی استفاده کرده باشید.

اما نظریه “تک فرزندی” همیشه وجود نداشته است. تا اواخر دهه 1800 این تئوری هنوز شکل نگرفته بود. این زمانی است که روانشناسان کودک استنلی هال و والتر بوهانون از یک پرسشنامه برای مطالعه و دسته بندی کودکان، با تعدادی از صفات مختلف استفاده کردند. استنلی هال نظارت بر این مطالعه را بر عهده داشت و هر دو نفر ایده های مبتنی بر آن را در اوایل دهه 1900 منتشر کردند.

اساساً، نتیجه گیری در آن زمان این بود که کودکان بدون خواهر و برادر دارای لیست طولانی صفات منفی رفتاری هستند. و به طور گسترده ای از هال نقل شده است كه گفته است که، تک فرزند بودن “خود یک بیماری است”. و بوهانون با استفاده از نتایج نظرسنجی (كه دانش كاملاً دقیقی نیست. همانطور كه ​​اكنون می دانیم) نتیجه گرفت كه فقط كودكان دارای “گرایش مشخص به ویژگیهای خاص” بودند كه از انواع “نامطلوب” هستند. هر دو این ایده را مطرح کردند که بچه ها در کنار خواهر و برادر بهتر خواهند بود.

برخی از مطالعات و تحقیقات تا حدی با هال و بوهانون موافق است. با این حال اتفاق نظر بر این است که یافته های آنها غیر علمی و دارای نقص بود و اساساً سندرم تک فرزندی را به افسانه تبدیل می کند.

مشخصات سندرم تک فرزندی

هال این کودکان را تنها با عنوان افراد لوس، خودخواه، خود پسند، بد اخلاق ، رئیس، ضد اجتماعی و تنها توصیف کرد.

کسانی که به این تئوری می پردازند ،معتقدند که این کودکان فقط لوس شده اند زیرا آنها عادت کرده اند هر آنچه را که می خواهند از والدین خود بگیرند. از جمله توجه شان. اعتقاد این است که آنها به افرادی خودخواه تبدیل می شوند، که فقط به خود و نیازهای خود فکر می کنند.

همچنین عدم تعامل با یک خواهر و برادر ، باعث تنهایی و تمایلات ضد اجتماعی است.

حتی برخی فکر می کنند این تأثیرات به بزرگسالی منتهی می شوند. تک فرزندانی که در کنار آمدن با همکاران خود مشکل دارند، با بزرگتر تر شدن از خود حساسیت به انتقاد نشان می دهند و مهارت های اجتماعی ضعیفی دارند.

اما گرچه این نظریه به فرهنگ عامه (در کنار تئوری های ترتیب تولد) راه پیدا کرده است. اما تا حد زیادی بی اساس است. تحقیقات اخیر نشان داده است که تک فرزند بودن لزوماً شما را از همسالان با خواهر و برادر، متمایز نمی کند. همچنین فقدان خواهر و برادر شما را خود شیفته یا ضد اجتماعی نمی کند.

تحقیقات در مورد سندرم تک فرزندی چه می گوید؟

محققان در 100 سال گذشته مطالعات زیادی را روی تک فرزندان انجام داده اند. تا صحت این کلیشه را تشخیص دهند. جالب است که نتایج متغیر بوده است. اما از دهه 1970 به نظر می رسد که شاید اکثر مطالعات در مورد تک فرزندی، وجود یک “سندرم” را رد کرده اند.

موارد استثنایی در این مورد از نزدیک بررسی شده است. به عنوان مثال ، در کانادا ، نمونه آمار های جامعه گزارش دادند که فقط کودکان “بین 6 تا 11 سال خطر بیشتری برای اختلالات روانی دارند.” اما چند سال بعد، گروه دیگری از محققان گفتند که نه هیچ تفاوتی بین کودکان بدون خواهر و برادر و کودکان با یک خواهر و برادر در مورد سلامت روان، حداقل در کودکان زیر 5 سال وجود ندارد.

گرچه درست است که تک فرزندان ممکن است بیشتر مورد توجه والدین خود قرار بگیرند. اما این همیشه منجر به خودمحوری یا خودخواهی نمی شود.

(و بیایید صادق باشیم، همه ما کسی را می شناسیم که خودخواه است و خواهر و برادر دارد.) همچنین تک فرزندان ممکن است پیوندهای محکم تری با والدین خود داشته باشند.

روانشناس شناخته شده، تونی فالبو در 40 سال گذشته تحقیقات زیادی در مورد کودکان تک فرزند انجام داده است. به عنوان یک متخصص در این زمینه در نظر گرفته می شود. او هنوز هم به طور گسترده در مورد آن نقل قول و مصاحبه می کند.

وی در یكی از بررسی های خود، دریافت كه توجه بیشتری كه به كودك می شود. می تواند مثبت باشد. وی نتیجه گرفت که تک فرزندان به نسبت کودکان در خانواده های بزرگتر، به توجه بیشتری دست می یابند. همچنین نیاز کمتری به تعلق خاطر داشتند، شاید به این دلیل که از محبت محروم نبودند.

فالبو در یکی دیگر از بررسی های خود ، 115 مطالعه را روی تک فرزندان انجام داده، و این موارد را تجزیه و تحلیل کرده است. این مطالعات دستاوردها، شخصیت، هوش، سازگاری، جامعه پذیری و روابط والدین و کودک آنها را بررسی کرده است.

طبق بررسی او از این مطالعات، هنگامی که با خانواده های چند فرزندی مقایسه می شود. تک فرزندان از نظر شخصیت، موفقیت و هوش از چندین گروه پیشی می گیرند. ارزیابی این مطالعات همچنین نشان داد که تک فرزندان روابط والدین و فرزندی بهتری دارند.

سوال : آیا فالبو خود تنها فرزند است؟ در واقع بله.

آیا می دانید؟

یک باور عمومی وجود دارد که در چین، جایی که سیاست تک فرزندی (OCP) وجود دارد. جمعیتی از “امپراطورهای کوچک” بوجود می آیند. اساساً کودکانی که با کلیشه های سندرم تک فرزندی متناسب هستند.

تحقیقات فالبو در دهه 1990 ، هزار کودک در مدارس چین را مورد بررسی قرار داد، و ” اثرات تک فرزندی” را یافت.

یک مطالعه معتبر جدیدتر وی پیشنهاد کرد که تک فرزندانی که قبل از OCP(سیاست تک فرزندی در چین) متولد شده اند. نسبت به کودکان دارای خواهر و برادر خود شیفتگی کمتری دارند. این یک شکاف در تئوریی است که میپنداد، تک فرزندان بیشتر به خودشان فکر می کنند.

متخصصان در مورد سندرم تک فرزندی چه می گویند؟

بسیاری از روانشناسان اتفاق نظر دارند که سندرم تک فرزندی احتمالاً یک افسانه است.

یکی از مواردی که باید به خاطر داشته باشید، این است که تحقیقات هال در زمانی انجام شده است که افراد زیادی در مناطق روستایی زندگی می کردند. و در نتیجه، تک فرزندان بیشتر در انزوا بودند. و شاید فقط بزرگسالان می توانستند با آنها صحبت کنند. این انزوا به ویژگی های شخصیتی مانند رفتار ضد اجتماعی، مهارت های اجتماعی ضعیف و خودخواهی منجر شده است.

تک فرزندان در فرهنگ شهری و حومه امروزی، از زمان تولد، فرصتهای زیادی برای معاشرت با کودکان دیگر دارند. در مراقبت های روزانه، در پارک ها و زمین های بازی، در مدرسه، در طول فعالیت های فوق برنامه و ورزش و حتی به صورت آنلاین.

روانشناسان همچنین توافق دارند که عوامل مختلفی به شکل گیری شخصیت کودک کمک می کند. و حقیقت این است که برخی از کودکان به طور طبیعی خجالتی، ترسو، درون گرا هستند. و ترجیح می دهند خود را حفظ کنند. آنها صرف نظر از خواهر و برادر داشتن یا نه اینگونه خواهند بود. و این اشکالی ندارد.

به نظر می رسد هر زمان که تک فرزندان هر نوع رفتار منفی را نشان می دهد. دیگران سریع این را به سندرم تک فرزندی نسبت می دهند. با این حال ، این رفتارهای منفی می تواند در میان فرزندان خانواده های پرجمعیت نیز رخ دهد .

در حالی که روانشناسان انکار نمی کنند که تک فرزندان ممکن است در معرض برخی از نقایص اجتماعی قرار بگیرند.

بنابراین اگر فرزند شما خجالتی به نظر می رسد، دیگر نیازی به تصور کمبود خواهر و برادر نیست. یا حتی اگر مشکلی وجود دارد. این فقط می تواند بخشی طبیعی از شخصیت شیرین آنها باشد.

نتیجه گیری

اگر تک فرزند هستید یا تصمیم دارید فقط یک فرزند داشته باشید، لازم نیست نگران سندرم تک فرزندی باشید. بسیاری از تک فرزندان افراد مهربان، دلسوز و از خود گذشته هستند. که همچنین پیوندهای محکمی با والدین خود دارند.

اگر نگران احتمال بروز برخی ویژگی های منفی در فرزندتان هستید ، بدانید که می توانید او را در مسیر درست هدایت کنید. تعامل با کودکان دیگر را در سنین پایین تشویق، محدودیت هایی را تعیین و بیش از حد از آنها استفاده نکنید.